Mijn rolstoel en ik

 Uit de beurskrant van de firma Commandeur 

Na een lange wandeling door de duinen zit Ik boven op een duintop en  kijk uit over de zee.

Kijkend naar de fascinerend golven en de ruimte om mij heen, kijk ik ook naar mijn rolstoel en denk: hoe blij kun je zijn met een hulpmiddel. Natuurlijk ging ik ook liever lopend door het leven, maar als dat toch niet zo is, dan maken we er samen het beste van.

Mijn rolstoel en ik, een onafscheidelijk duo. Waar ik ga, gaat hij. en andersom.

Door hem kan ik naar buiten, kan ik heerlijk struinen door de duinen, samen met mijn hulphond Kaiko, en kan ik activiteiten voor de

stichting Hulphond doen zoals gastlessen op school, demonstraties of lezingen voor de Rotary of andere verenigingen.

Maar... door mijn rolstoel kan ik ook gewoon, heel simpel, mijn kopje thee of koffie uit de keuken halen.\

Zonder mijn rolstoel ben ik nergens!

Het is dan ook elke keer weer spannend als er - na jaren - een nieuw exemplaar moet komen, je bent verknocht aan elkaar. Je kunt met elkaar lezen en schrijven.

Dat was ook zo met mijn Balder rolstoel en ik. We wisten wat we aan elkaar hadden en we kenden elkaar door en door.

Toen hij tot de draad toe versleten was moest er iets anders komen.
Een Balder was helaas, door diverse oorzaken, geen optie meer en zo kwamen we terecht bij de firma Commandeur.

Een Roltec Viper moest de opvolger van de Balder worden.

Een spannende stap, want ja... je weet wat je hebt en je weet niet wat je krijgt.

De deskundigen van het team van Paul Commandeur hadden snel doordat de stoel aan nogal wat eisen moest voldoen.

Een groot voordeel is dat ze de aanpassingen in eigen hand hebben, de  lijntjes zijn daardoor kort en alles vlot kan geregeld worden. (De goedkeuring had al lang genoeg geduurd helaas...)

 Het was natuurlijk wennen, maar ik kan nu zeggen dat ik super blij ben met de Viper. Hij is compact, wendbaar en sterk.

 Na deze mijmering is het weer tijd om verder te gaan, we pakken ons boeltje bij elkaar en gaan de terugweg aanvaarden. We lopen samen heerlijk door de duinen terug.

 Mijn Roltec en ik, we gaan samen de komende jaren mooie momenten beleven, daar eb ik alle vertrouwen in.

De reuze clicker

Als hulphond ben ik opgevoed met de clicker en het ‘Yes-woord’... Daarmee hebben ze mij, in de opleiding bij hulphond, alle dingen aangeleerd en nog gebruikt mijn vrouwtje het vaak.

Yes of het geluid van de clicker betekend: Goed gedaan en daarna volgt altijd een brokje.

maar wat mij zaterdag toch overkwam:

Ik was met Erna en Ondine naar het taptoe in Rijnsburg, waar de kleinkinderen van Ondine meespeelden in de Jong Flora band.

We hadden een geweldige plaats aan de rand van het veld. Ik kreeg een kluif op een kleedje en gedroeg me natuurlijk zoals altijd hulphond waardig.

Toen de show van de Jong Flora Band begon, werd er hard op een fluit geblazen als teken dat de show begon. Ik schrok me een hoedje je en gaf een blaf. Precies op het moment dat het hele stadion stil was. Iedereen moest er wel om lachen.

Daarna keek ik, al kluivend, wat rond.

Voordat de grote band uit Leiden op kwam, werden er vlak voor mijn neus allerlei instrumenten neergezet. Een grote trom, een enorme gong, en nog een kar met allerlei andere slagwerk.

Bij de eerste klap op die reuze gong, (Het leek wel de opening van de beursgang) dacht ik: ”Wat is dit..???”

Maar meteen kreeg ik een brokje van Ondine.

En weer kwam er een klap en weer volgde er een brokje..

En zo ging dat maar door. Was dat zo iets als clickeren?  Maar dan met heel veel lawaai?

En steeds zeiden Ondine en Erna ook dat ik het goed deed en stil was...ja, wat wil je met zo,n bijzondere clicker training.....

Na een klap of 10, en dus 10 brokjes, keek ik goed naar de meneer die dat reuze instrument met heel veel lawaai bespeelde... Zou hij er weer op gaan slaan? Dan kreeg ik weer een brokje 😄😄

Leuk hoor zo’n  reuze clicker instrument!

Vakantie - Oppe winckel

Wat hadden we een  heerlijk midweekse naar Posterholt. We verbleven in het, goed aangepaste, vakantie appartement  van Oppe winckel.

Bij aankomst werden we door Marianne verwelkomd met koffie  en een heerlijke stuk Limburgse vlaai.

We wandelde door het mooie Limburgse landschap, survivalde door Nationaal park de Meinweg en zaten natuurlijk vast in het mulle zand 😅
Gelukkig konden we met de wandelkaart kaart als "rij plaat" en de duw kracht van mijn wandelmaatje weer los komen. De 2 kilometer die daarop volgde moet u zich zo voorstellen....Ik in volle vaart door het zachte zand van hard stuk naar hard stuk.  Mijn vriendin met Kaiko rende achter mij aan om, als ik weer vast dreigde te komen zitten.....een duw mee te geven. Zij had haar workout wel gehad voor die dag. We waren blij dat we bij de verharde weg kwamen maar het was een geweldig mooi stuk 😁

Krullenbol vermaakte zich ook super, rennend door het bos of heerlijk scharrelen en spelen op de binnenplaats. Allemaal andere luchtjes....uren snuffelen.....heerlijk! ( en ook zo mooi om te zien dat hij in een vreemde omgeving gewoon doorwerkt!)

Een korte impressie van deze dagen.