Ik begreep het ook niet zo goed, ik mag toch altijd overal mee naar toe...?
Na een paar dagen bracht Ondine me weer terug.. Maar... Ik moest erna heel veel helpen en lekkere lange wandelingen zaten er even niet in. Raar, maar ach, als Hulphond schik je je snel naar de situatie. Alleen.. weer zag ik tassen en spullen ingepakt staan...
Samen vertrokken we op maandag in de auto en reden richting strand.. YES, daar had ik wel zin in.
Later bleek dat we voor 14 dagen naar het zorghotel de KIM gingen.
Revalideren noemen ze dat...
Ik stal de show met mijn krullenbolletje en door keurig om krukken en rollators heen te zigzaggen met erna. Aan tafel in het restaurant me te gedragen zoals een Hulphond dat hoort te doen ( er werd zelfs gevraagd of t vrouwtje mijn batterijtje er tijdens het eten uithaalde omdat ik zo stil en tevreden lag ;-)
Ik werkte gewoon keurig door, liet de verpleging verstelt staan dat ik hielp met injecteren en stond iedereen verbaasd dat ik de hoge, grote deuren met gemak open trok. Mijn collega,s in de zorg van Marente hielpen me gelukkig bij de zorg die ik niet kon leveren. ( en ze zorgde er zelfs voor dat ik een eitje kreeg af en toe...smullen! )
liepen we kilometers door de duinen en knuffelde we veel. ( en snuffelde ik heerlijk mijn eten uit het snuffelkleed )
Wat bof ik toch als Hulphond dat ik dit allemaal mag beleven.
Onze tijd zit er hier weer bijna op, mijn vrouwtje is weer wat bijgekomen en ik.. Ik vond het hier een groot feest. YES, revalideren vind ik leuk! Wat zal ik het strand en de zee weer gaan missen.
Dank aan iedereen van de KIM voor deze goede weken
en voor de gastvrijheid om hier samen met mijn vrouwtje te mogen zijn.
Dikke lebber, Kaiko
.
