2015

De laatste uren van 2015 tikken weg.... Het was een jaar met veel dieptepunten maar gelukkig ook met heel veel krenten in de pap. Een jaar met mooie herinneringen,  vriendschappen en natuurlijk mijn maatje en trouwens hulp.
Nog even en dan staat er een heel nieuw jaar voor de deur. En wat het nieuwe jaar ons zal brengen??
Nog één groot vraagteken.
Vol vertrouwen gaan we het nieuwe jaar in.

 Ons jaar in beeld 

Rolstoel piet

 Eind september werd er een rolstoel Piet gevraagd. Tja en af toe zijn wij wel in voor een grapje. Dus reageerde ik heel snel : "YES, wat zou dat gaaf zijn "
Lange tijd hoorde we niets,  maar half november kwam er een vraag of het nog zin hadden? En dat hadden wij wel! Op dat moment hadden we niet kunnen bedenken wat deze  middag ons zou brengen. Een klim muur vol met kinderen met en zonder een beperking.  Wat een gaaf project!

Invalide kinderen kunnen nu of later een hele hoop monumenten en torens niet bezoeken, omdat deze niet rolstoel toegankelijk zijn. Naar mate zij groter worden is het voor de ouders/verzorgers ook niet meer haalbaar om ze toch uit hun rolstoel te halen en alsnog zo’n monument of toren te bezoekenOok voor andere kinderen met een fysieke beperking is het lastig om torens te beklimmen. Denk aan Reuma, Spierziekten, maar ook aan hart- long ziekten. Alle kinderen voor wie het beklimmen van een toren fysiek heel zwaar is, zijn van harte welkom! Waarom nu niet ervoor zorgen dat deze kinderen alsnog een kans krijgen om een toren te bezoeken, samen met hun familie en met hulp van anderen.
www.metoo.org

Zo ook deze zaterdag in Zoetermeer bij de klimmuur!
Geschminkt als Piet gingen we de zaal in en daar heb ik echt een onvergetelijke middag gehad.
En zoals ik wel eens vaker zeg, beelden zeggen meer dan woorden.

Kijk maar snel naar dit filmpje https://m.youtube.com/watch?v=j13PGYY-O7I

Zelf geklommen

Blij bij piet op schoot

L

Ook piet ging omhoog 😄

" Mijn held"

Herfst 2015,

Op een avond had ik Kaiko  eten gegeven en stond rustig in de keuken te koken. Het werd wel heel verdacht stil in de kamer dus ging ik maar eens even kijken!
Midden in de kamer stond Kaiko stokstijf, met zijn staart tussen zijn benen te bibberen en wat te staren.
Mijn eerste reactie was: "help, een epileptische aanval?
Ik heb geprobeerd om uit het gedrag te krijgen maar dat lukte niet hij bleef maar bibberen en voor zich uit staren.

Ik besloot het eten koken maar even te staken en met hem naar buiten te gaan om te  zien hoe hij dan zou reageren.

Eenmaal buiten gekomen was hij weer super vrolijk en liep heerlijk mee naar het park. Met een
balletje spelen, spelen met andere honden...niets aan de hand...
Maar bij huis aangekomen, wilde hij niet echt naar binnen en mijn conclusie was dus snel getrokken. Het is iets in huis maar wat??............

Ik ben door gegaan met waar ik mee bezig was en heb Kaiko een kluif gegeven en er verder maar niet teveel aandacht aan gegeven.

De avond verliep gewoon en ik was t eigenlijk al wel weer vergeten tot.....de volgende middag....Daar zat krullenbol weer, bibberend met zijn staart tussen zijn benen...

Ik kijk, kijk nog een keer ......en schoot opeens hard in de lach.....
Want wat liep er over de grond.... Een hele grote dikke zwarte spin....


Ha ha, de sukkel is dus bang voor spinnen... "Mijn held ha ha"

Gelukkig is de herfst bijna over

Retraite

Dit weekend gingen mijn vrouwtje en ik samen op pad, richting Herberg welgelegen voor een retraite weekend.
Tja en wat moet je als hond nu van een retraite denken.....??
maar zoals jullie weten, waar mijn vrouwtje is ben ik, dus wat doe je ,  ...  meegaan!!
En...ik genoot, een stilte wandeling door de duinen en ik mocht los!
Wel kwamen we een raar beest in de modder tegen en doorbrak ik de stilte :-)  want tegen zo,n raar beest moest ik toch wel even blaffen vindt u ook niet?

grazende koeien in de modder

Vroeg in de ochtend een wandeling waarbij ik heerlijk de natuur verkende....terwijl mijn vrouwtje mooie gesprekken voerde. Ik bleef maar wel een beetje dicht bij haar bang dat ik haar kwijt zou raken in de mist...

maar na de dichte mist kwam het zonnetje stralend door en genoten we samen van dit mooie uitzicht

kortom, ik ben een bofhond dat ik overal mee mag!!

Ieder op ons eigen manier hebben we een top weekend gehad en weten ook weer meer mensen wat een hulphond is :-)

Het was fijn dat we samen op deze plek konden zijn!

Gastgezin zijn is....

Gisteren had ik het voorrecht om een "praatje" bij de gastgezinnen te mogen houden om te vertellen wat Kaiko voor mij doet en betekend.
Diep respect heb ik altijd weer voor deze gezinnen, want zo,n klein hummeltje opvoeden tot een goede hulphond is een soort top sporten! :-)

Wat is het bijzonder om te zien met hoeveel inzet en liefde dit gebeurd.

helpen met injecteren

        

Annemiek bedankt voor de mooie foto`s

Aan alles komt een eind

En dan zijn er zomaar weer zes weken voorbij, tijd voor een nieuwe blog.
De zomer  is voorbij en de herfst doet zijn intrede.

Wat hebben we genoten van: het samen zwerven door de natuur, het samen spelen en de leuke lessen bij Astrid

stormbaan 

Texel

Maar aan alles komt een eind, en ook aan de zomer tijd...

Vorig weekend was echt wel het startschot van het nieuwe seizoen.

Zaterdag hadden we een geweldige dag in Herpen, waar vele sponsors en donateurs aanwezig waren van de club van 500. Bij mochten het kinderprogramma verzorgen en wat een heerlijkheid is het dan om ook een de kinderen te vertellen hoeveel waarde een hulp hond heeft. De reacties, de puurheid van kinderen ze stelen mijn hart.
Trots op Kaiko
Die zo,n dag zo relaxt door werkt alsof er niemand om hem heen staat te kijken. "Vrouwtje doe het voor jou hoor!"

Zondag was het cultuur festival in Haarlem. Een groot evenement waar altijd heel veel mensen op af komen.
Ook ons koor was aanwezig en wij op twee mooie locaties. (Omdat het ook Monumentendag is dit weekend zijn ook alle Haarlemse momenten Open en worden daar allerlei activiteiten georganiseerd)
Tussen alle drukte door slingert mijn maatje met me mee, ligt voor het podium te wachten tot wij klaar zijn met zingen, bediend vrolijk de lift knopjes zodat ik kom waar ik moet zijn, en kijkt vooral of het goed gaat met me. Een spasme aanval tijdens een optreden is niet echt handig :-) maar dan ook wel weer bijzonder om te zien dat kijk al heel rustig tegen mijn benen aangaat staan met een kop: "vrouwtje ik ben er hoor!)


En dan komt als klap op de vuurpijl ook nog een dagje ziekenhuis, na zo,n weekend. Het was een spannend bezoek aan de arts over wat er verder moet gaan gebeuren. Kaiko voelt die spanning aan, gaat rustig tegen me aan staan, steelt alle harten in de wachtkamer, en tovert een glimlach op iedera gezicht, Dan kijk ik naar zijn trouwe ogen en hij zegt daarmee: "samen gaan we het redden he! :-)"

Zomer

De zomer is in volle gang en wij genieten met volle teugen. Veel activiteiten liggen stil en het is heerlijk om buiten te vertoeven. Een zomerse middag in het Amsterdamse bos bijvoorbeeld, met als afsluiting een heerlijke pannenkoek, Dat is feest voor allemaal!
De wandeling voerde door het bos en langs de Bosbaan. Aan het eind van de Bosbaan staat een fonteintje waar de fanatieke trimmer zijn dorst kan lessen. Ik had Kaiko al een paar keer naar het water van de Bosbaan zien kijken, dat zijn van die momenten dat ik denk: " Blijft hij droog of hoor ik een plons. (Hij is nog maar één keer in al die tijd echt het water ingedoken en dat was een ongelukje. Jagend achter een vogel aan lag hij er opeens in het water en keek mij heel verbaasd aan toen hij drijf nat was. Binnen een tel was hij er toen ook weer uit.)

Maar wat doe je als je dorst hebt? Al het water wat we bij ons hadden op is? ...
Hij liep keurig voor me uit en ik hoorde geen plons :-).
Vlak voor het einde van de Bosbaan zet hij het op een lopen, en ja hoor daar stond meneer recht op tegen het fonteintje aan,  te lebberen aan het water.

Veel passanten maakte een foto want dat was toch wel een prachtig gezicht een hulphond die zichzelf water geeft!

Zeer pootje

Soms zijn er zo van die momenten dat je naar je hond kijkt en denkt : "wat ben je toch een lief sukkeltje" Vorige week had Kaiko 2 grasaartjes
 in zijn poot.

Gelukkig waren we er redelijk op tijd bij en gaat het nu al weer beter met zijn pootje/
Om te voorkomen dat hij eraan gaat likken draagt hij nog een sokje.
We kwamen net thuis, drijfnat van de regen, ... Dus ook een drijfnat sokje. Ik sta in de keuken en roept:" kaiko kom je even, dan doe ik je even een droog sokje aan"
Komt de goedzak eraan en gaat voor me zitten en steekt zijn pootje naar mij toe...
Braaf of niet !

"Hoe sterk is de eenzame fietser"

Kilometers lang wandelde we van de week de dijk van Marken af.
Wind in je haren, Kop leeg lopen... Zou Boudewijn de Groot dit een beetje bedoelen in zijn lied?
Eenzaam was het niet... sterker werd ik wel weer :-)

 

Even ontspannen en afkoelen met de pootjes in het water.

 

 

 

Arbo voorwaarde verbeterd voor Kaiko

Iedere nacht geeft Kaiko mij keurig om één, drie en vijf uur wisselligging.

Maar helaas voor hem ( en mij...) gaat het draaien steeds moeizamer en moest de krullenbol wel erg goed zijn best doen om mij om te draaien.

Maar zoals de meesten van jullie wel weten zijn wij niet snel ‘klein’ te krijgen en hebben we een fantastische oplossing gevonden.

Dankzij het satin sheet glijlaken, kan Kaiko mij weer soepel en zonder weerstand omdraaien en dat scheelt hem kracht en mij heel veel pijn!

Reslultaat van de fotoshoot

"Fotomodel is leuk voor een middagje, maar mijn roeping is toch echt om hulphond te zijn.

De vrijheid die ik mijn vrouwtje kan geven door haar: om te draaien in bed, te helpen met injecteren, haar uit te kleden en nog veel meer.. Dat is echt mijn baan!”

Zo eindigde de vorige  blog over de fotoshoot.
Ook benieuwd naar het resultaat?

Deze mooie foto,s zijn het geworden :-)
Pet Portret Bedankt!

Fotoshoot

Als 'beroemde' (hulp)hond sta ik natuurlijk al heel veel op de foto, maar zondag was toch wel een bijzondere dag.

Met een foto van mijn vrolijke kop had ik bij Petplan een fotoshoot gewonnen bij Pet Portret in Hillegom.

Met mijn krullen in de plooi en mijn zondagse tuig aan gingen we naar Hillegom.

We werden vriendelijk ontvangen en ik zette natuurlijk mijn beste pootje voor. Maar ik vond al die lampen en een krakend doek best wel spannend!

Zittend wilde ik best mijn guitigste kop trekken, maar toen wilde ze ook nog dat ik ging liggen op dat krakende papier.(een achtergrond noemen ze dat geloof ik in de fotografie…) Tja, toen had ik de steun van mijn vrouwtje echt wel nodig J

Toen we klaar waren - ja degene die me kennen raden het vast al -ben ik natuurlijk ff op jacht gegaan in de studio naar een leuke bal en… YES die vond ik ook! Ik mocht hem zelfs mee nemen van die aardige fotograaf. Gewapend met mijn bal en een leuke goodiebag gingen we weer huiswaarts.

Nu wachten we vol spanning af hoe de foto`s zijn geworden, terwijl ik weer gewoon door ga met mijn dagelijkse bezigheden: mijn vrouwtje te helpen.

Fotomodel is leuk voor een middagje, maar mijn roeping is toch echt om hulphond te zijn.

De vrijheid die ik mijn vrouwtje kan geven door haar: om te draaien in bed, te helpen met injecteren, haar uit te kleden en nog veel meer.. Dat is echt mijn “baan”!

liftknopje induwen

 

Dikke lebber,  Kaiko

Zon, water en veel plezier

Het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers ophangen.

Helaas hangen de haakjes niet altijd stevig en gemakkelijk bereikbaar in de muur en  worstel je met die slingers om ze ergens aan vast te maken....


Het rode kruis is een organisatie die mensen helpt om lichtpuntjes te brengen, daar waar men het goed kan gebruiken.

Zo,n lichtpuntje kan een vakantie weekje zijn of één van de andere activiteiten in het land.

Ik mocht, samen met Kaiko, van zo,n lichtpuntje genieten!

Zon, wind, water en veel gezelligheid

En zoals altijd...beelden zeggen meer dan woorden!


Allemaal bedankt!

Therapiebad

Iedere woensdag gaan we naar het therapie bad in Nieuw Unicum.

Vaak krijgen we hier vragen over... Hoe gaat dat dan? Waar blijft Kaiko? Helpt hij je daar dan ook?
Ja, trots op mijn kanjer die keurig helpt en blijft wachten in het kantoortje. Dat ging niet vanzelf. Als ik terug denk aan twee jaar geleden, toen hij net bij me was.... Nee, toen vond hij het maar helemaal niets dat ik buiten zijn blikveld was. Met hulp van de medewerkers van het zwembad, veel geduld en rust leerde we het Kaiko aan.
En: het resultaat ziet u in dit filmpje.

Help, daar komt een kudde schapen aan.

 Vandaag hadden we een geweldige dag. We waren bij het wandeltheaterDolorosa in Leiden.

Dit grootse  wandeltheater speelde zich af, in en om de Hooglandse kerk. En vertelt het Paasverhaal.

Met een waterig zonnetje, af en toe een spatje,  gingen we van start na een kort welkom woord.

We liepen rustig tussen een grote groep mensen, in een smal straatje, naar het pleintje waar de eerste scene zich zou afspelen. Opeens hoorde  ik achter mij een hoog fluitje  …. Ik keek om en zag ….  hellup....  een hele kudde schapen aan komen stormen.

De schapen holden, onder leiding van een border collie en een schaaps herder,  tussen het publiek door… (en dus ook rakelings langs Kaiko...)

Gelukkig had ik beloning bij de hand en zo leidde ik Kaiko wat af van al die langs rennende schapen

De hond dreef de kudde  keurig!  Zo mooi om te zien, rakelings schoot hij ook langs Kaiko… Hij  keek even omhoog… "Nee, geen schaap" en ging weer verder met zijn werk.

Kaiko keek mij aan met een vraagteken boven zijn hoofd…
"Help, waar ben ik nu weer in terecht gekomen? “

Bij alle andere scene’s stond Kaiko rustig naast me of ging heel ontspannen liggen.

Fantastisch om te zien hoe ontspannen hij zich dan tussen alle drukte door beweegt. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Natuurlijk moesten we aan het eind van de dag even op de foto met lieve vrienden! Kaiko herkende ze meteen… Als standbeeld of niet J

 

Een mooi theater stuk, op een fantastische locatie en zo  rolstoel en hulphond vriendelijk. 

 

Als afsluiting  De herder

Ja!   De Heer is MIJN herder!