een winkelier die sluit zijn zaak,
een kaars die langzaamaan uitgaat,
het afscheid is een terugkerend feit.
Dit is een stukje van een lied wat we zongen in 1976 met de cabaretgroep van de Kweekschool bij ons afscheid.
Wat een waarheid.
Afscheid nemen we in het leven op zoveel verschillende manieren.
Vandaag nam ik ook afscheid, maar geen afscheid van nooit meer zien …
maar wel afscheid van ruim 8,5 jaar samen zijn.
Samen lief en leed delen en 8,5 jaar samenwerken om het leven met een beperking in vrijheid te kunnen leven.
Zoals de kop van deze blog luidt:
Kaiko:
Mijn ADL-er, mijn verpleegkundige, mijn butler, en bovenal mijn maatje.
Kaiko zorgde - net als Boris, Flip en Nanoe - ervoor dat ik kon functioneren.
En ieder deden ze dat op hun eigen manier met als gemeenschappelijker deler dat ze mij hielpen om zelfstandiger te functioneren.
Kaiko was een geweldige hulphond, met zijn gekke streken, zijn werklust en zijn trouw.
En geloof me: ik kon hem ook wel eens achter het behang plakken.
Vanaf vandaag mag hij zijn tuig aan de kapstok laten hangen en gaan genieten van zijn welverdiende rust.
Aan alles merkte ik dat het werken voor hem zwaarder werd.
Maar tot het laatste moment bleef hij trouw.
Liefde is nu loslaten.
Hoe mooi is het dat hij zijn laatste jaren mag gaan genieten bij Annette en Ries die hem ook zo liefdevol hebben opgevoed.
Zij maakten van die kleine pup een fantastische (hulp)hond.
Ik ben dankbaar voor de kostbare jaren samen en ik ben dankbaar voor de plek waar hij als ‘pensionado’ mag gaan wonen.
Natuurlijk gaat dit alles niet zonder emoties, maar we blijven elkaar gewoon zien.
En ik?
Ik ga een nieuw avontuur aan.
Borre:
een andere hond, een eigen karakter, eigen kwaliteiten,
maar ook weer een lieve krullenbol.
Met deze post sluit ik deze blog.
En ga ik binnenkort verder op …
🤐🤐🤐🤐🤐
