Een beetje een pelgrimstocht

450 km zitten erop.

Zoals ik in mijn vorige blog aanhaalde: wat is je eigen omgeving toch mooi.

450 km genietend van de natuur, maar ook mijmerend.

Mijn gedachte gaan terug naar de periode dat ik net ziek werd..... "ik in een rolstoel.. NEE"

Alles in mij verzette zich daartegen.

Maar helaas kunnen we niet kiezen wat ons overkomt, we kunnen alleen kiezen wat we er mee doen en hoe we er mee omgaan.

En nu loop ik door het mooie Nederland de kilometers weg!

Je ziekte kan je verlammen, je blijft dan als, een bootje, voor anker liggen.. Maar het kunnen ook je vleugels zijn. Dan kan je er verder mee.

Deze kilometers zijn wel een beetje een pelgrims tocht voor mij.

Welke beslissingen neem ik om het leven zo kwalitatief mogelijk verder te leven?

Ooit zei ik ook tegen die rolstoel...nooit.....en nu ....  wat ga ik doen met wat nu nodig is? 

Dit speldje symboliseert de pelgrim met zijn hond.

De wens om de Santiago de Compostela te lopen zal een droom blijven.  

Maar ik zal blijven doen wat ik kan.

Het leven heeft drie keuzes: opgeven, toegeven of alles geven wat mogelijk is, wat het leven ook geeft.

En zo loop ik de laatste kilometers...

Nadenkend over de beslissingen die genomen moeten worden en: Op naar de 750 in volle dankbaarheid dat ik dit kan doen!